حضرت آیت.. جوادى آملى
احتراما
این نوشتار نه سیاسى ونه از سر بیکارى است بلکه درد دلى نزد صاحب دل بشمارید.
آن سالهاى قبل از انقلاب که تحت تعقیب دستگاه امنیتى شاه بودم ، سرى پر شور و دلى پر امید براى مدینه فاضله اى داشتم که درآن گوهر آزادى روشنگر زوایاى تاریک زندگى را درخشان و زیبا میکرد، جامعه اى را به خود نوید میدادیم پر از ادب و احترام، الگوى ما هم حوزوى ها بودند و هم کت و شلوارى هاى دانشگاهى، اما راستش را بخواهید در آن دوران نه فکر میکردیم به آن سرعت انقلاب به پیروزى برسد و نه تصور این را داشتیم که با همین سرعت در مقابل نسل جدید خلع سلاح شویم و در پاسخ به ساده ترین سؤال آنان عاجز باشیم،وقتى که در دهه اول انقلاب اشخاصى چون جنابعالى ، موسوى اردبیلى، صانعى و .. مناصب حکومتى را رها کرده و به حوزه هاى علمیه برگشتید، خود را بشارت دادیم که بزودى علماء اسلام مانیفست حکومت اسلامى را تدوین و ما هم با افتخار آن را به شرق و غرب نشان میدهیم به انقلاب اسلامى خواهیم بالید.
از آن دلخوشى ها چندى نگذشت و هنوز غبار رحلت رهبر فقید انقلاب اسلامى فرو ننشسته بود که تفاسیر و بدعتها در قانون اساسى شروع شد .
رد صلاحیتهاى گسترده، سانسور، رشد گروههاى خودسر، قتلهاى زنجیره اى، دشمن تراشى در صحنه بین المللى و.. در پاره اى از موارد نسبت به قبل از انقلاب هم بیشتر شد، با این حال فکر میکردم وفکر میکردیم هنوز بزرگانى چون شما لنگر مطمئن براى این کشتى سرگردان هستید.
حضرت آیت ا…
در یکى از روزهاى گرم تابستان سال ٨٨ ، و در سلول انفرادى بند ٢۴٠ بازجویان اوین کتاب نظریات شما را در باب ولایت فقیه به من دادند تا بخوانم و ازقضاء من هم با دقت و حوصله آن را خواندم، فقط بدون ورود به آن بحث کافى است تا بگویم سختى خواندن آن نظریات از تحمل ماهها زندان انفرادى برایم بیشتر بود، من فکر میکنم امام راحل و شاید هم رهبر فعلى به این اندازه که جنابعالى در نوشته هایتان فرد مسلمان رادر جبر اعتقاد قرارداده اید قبول نداشته باشند، از آن به بعد باید صادقانه بگویم که امیدم براى حرفى نو از حوزه ها کم رنگ شده است.
چندى قبل که دیدیم چگونه فردى ملا همانند جنابعالى چه اندازه زحمت کشیده اید تا واژه << دیوث>> رابراى موضوعات سیاسى و اجتماعى متعارف سازید دیدم که از آن مدینه فاضله ، فاصله اى به ژرفاى واژه ها بوده و هست، آیا واقعا بزاعت شما علما بیش از این نیست یا فضاى فکرى گنجایش خود را از دست داده است؟ شاید هم هردو!
به هر تقدیر لطف کنید، واژه اى هم در خور کسانى که بستر را براى جا خوش کردن تحجر و عقب گرد گسترانیدند نیز متعارف نمایید.
ارادتمند هدایت آقایی
