روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «سرانجام قطار حضور محرم نویدکیا در سپاهان به ایستگاه پایانی رسید. به این ترتیب محبوب‌ترین چهره تاریخ سپاهان بعد از دو سال سرمربیگری روی نیمکت طلایی‌پوشان به کارش پایان داد. دوران حضور محرم در سپاهان از دو جنبه قابل بررسی است: یکی از بعد فنی که بعید است خود نویدکیا هم چندان از آن رضایت داشته باشد و دیگری از حیث رفتاری و اخلاقی که به تعریف و تحسین یکپارچه همه مخاطبان منجر شد.
جام‌های ازدست‌رفته
از نظر فنی محرم نویدکیا موفق نشد توقعاتی را که از سپاهان پرستاره وجود داشت، برآورده کند. به هر حال این باشگاه ثروت خوبی دارد و در هر دو فصل اخیر هم ستاره‌های پرشماری در اختیار داشت. سپاهان پارسال در لیگ برتر نایب‌قهرمان شد. این اتفاق در شرایطی رخ داد که تیم محرم میانگین بالای دو امتیاز از هر بازی را کسب کرده بود. این معدل در شرایط عادی برای قهرمانی کافی بود اما سپاهان لیگ بیستم مقهور عملکرد بهتر پرسپولیس شد. فوتبال هجومی و زیبای سپاهان در این فصل باعث شد یک سال دیگر به نویدکیا فرصت داده شود، اما تیم او در فصل اخیر تنزل کرد. سپاهان لیگ بیست‌ویکم را با ۵۶ امتیاز روی پله سوم به پایان رساند. این یعنی آنها از هر بازی به‌طور میانگین ۸۶/ ۱ امتیاز کسب کردند. تازه این در حالی است که شکست چهار گله سپاهان برابر گل‌گهر سیرجان با حکم کمیته انضباطی به پیروزی سه بر صفر این تیم تغییر یافت. سپاهان مهره‌های مطرح زیادی مثل رشید مظاهری، دانیال اسماعیلی‌فرد، امید نورافکن، مسعود ریگی، محمدرضا حسینی، سروش رفیعی، فرشاد احمدزاده، سجاد شهباززاده، شهریار مغانلو و … را در اختیار داشت.
ناکامی آنها تنها محدود به لیگ برتر هم نشد؛ چرا که سپاهان در هر دو فصل از جام حذفی نیز کنار رفت و امسال در لیگ قهرمانان آسیا با شکست‌های پرگل به کار خودش پایان داد. مجموعه این عوامل باعث شد حتی جدی‌ترین حامیان محرم هم در مورد صلاحیت او برای کار در جمع طلایی‌پوشان دچار تردید شوند. نویدکیا علاقه زیادی به ارائه فوتبال زیبا و چشم‌نواز داشت اما این برای موفقیت کافی نیست؛ مخصوصا در لیگ ایران که معمولا مهارت «کم گل‌خوردن» تیم‌ها را قهرمان می‌کند.
میراث به‌جامانده
با همه اینها اما زیباترین میراث به‌جامانده از نویدکیا در سپاهان را باید حسن خلق، خوش‌رفتاری، ادب، وقار و متانت او دانست؛ فاکتورهایی که شوربختانه باید گفت در فوتبال ایران کمیاب شده‌اند. در لیگی که برخی مربیان ۹۰ دقیقه در کنار زمین داد و فریاد می‌کنند، به داور یورش می‌برند، با نیمکت حریف درگیر می‌شوند و از هیچ ترفندی برای کسب موفقیت دریغ نمی‌کنند، نویدکیا سعی کرد همیشه به اصول اخلاقی‌اش وفادار بماند. او غر نزد، کسی را به کم‌کاری متهم نکرد، تقصیرات را گردن بازیکنان خودی و داور و فدراسیون و عوامل خارجی (!) نینداخت. نشست‌های خبری‌اش ساده و محترمانه برگزار می‌شد و در کلامش، احترام به رقیب موج می‌زد. اینها ارزشمند است. بعضی مواقع پیش می‌آمد که یک تیم در مقابل سپاهان ضد فوتبال بازی کند و حتی وقت بکشد. نویدکیا حتی هنگامی که به این تیم‌ها امتیاز می‌داد هم گله‌ای نداشت و می‌گفت: «من نمی‌توانم برای حریفم تصمیم بگیرم که با چه سبکی فوتبال بازی کند.»
امیدواریم سایر مربیان هم این ویژگی‌ها را ببینند و بدانند وسط این همه هیاهو هم می‌شود «تمیز» رفتار کرد. ببینید که چطور دوست و دشمن از محرم تمجید می‌کنند؛ واقعا دل‌تان نمی‌خواهد شبیه او باشید؟»
انتهای پیام
