در سال‌های نخست پیروزی انقلاب و در روزهایی که جنگ تحمیلی و ناآرامی‌های داخلی نه‌تنها فضای سیاسی کشور بلکه فضای فرهنگی جامعه را نیز از هر سو به رادیکالیسم و تنگ نظری گراییده بود، با تدبیر و دستور شخص مهندس موسوی نخست وزیر وقت جشنواره تئاتر فجر آغاز به کار کرد تا با شکل گیری چنین محفلی در آن شرایط حاد و بحرانی هنر و هنرمندان در این عرصه بیش از پیش در تنگنا و محاق قرار نگیرند؛ اما با گذشت نزدیک به چهار دهه از آن ایام که کشور در آسایش و امنیت کامل به سر می برد بجای حفظ نهالی که در آن روزگار کاشته شد برای تلطیف فضا و توازن میان هنرمندان و حاکمیت، هنوز هم تنگ نظری و نگاه غیر هنری از سوی نیروهایی که کوچکترین نسبتی با هنرهای نمایشی ندارند بر سر هنرمندان تئاتر کشورمان حکم فرماست، خاصه طی هشت سال زمامداری محمود احمدی نژاد که مدیران وقت با سیاست های نابخردانه در این وادی هنرمندان بزرگی چون بهرام بیضایی را کوچاندند یا خانه نشین کردند، حال که با روی کارآمدن دولت تدبیر و امید با رای آگاهانه مردم در یازدهمین انتخابات ریاست جمهوری و همینطور امتداد این رای با شکل گیری مجلس معتدل دهم در آغازین ماه های سال ۹۴ کمی تا قسمتی فضای سیاسی کشور و در پی آن فضای فرهنگی جامعه در پی باز شدن است، گویی عده ای تندرو و دلواپس که با سیلی قاطع مردم به حاشیه رانده شده اند، بنا به مصالح و منافع محفلی و جناحی خود نمی خواهند به رای و نظر مردم احترام بگذارند و با تخریب و کارشکنی های پی در پی به دنبال بسته شدن فضا و تمامیت خواهی در عرصه های مختلف جامعه هستند که اخیرا ظهور و بروز دوباره این قبیل رفتارها را می‌توان در حاشیه برگزاری جشنواره تئاتر فجر امسال مشاهده کرد به عنوان مشت نمونه خروار!
محمد یعقوبی کار حرفه ای خود را از همین جشنواره آغاز کرده و نمایش “تنها راه ممکن” را هم در اواسط دهه هشتاد با مجوز های لازم به روی صحنه برده بود، حالا سایت ها و رسانه های تندرو و افراطی با تاخت و تاز بر این اثر فریاد وامصیبتا سر داده‌اند که چرا چنین نمایشی از سوی ارشاد مجوز گرفته و چرا شخصی چون محمد یعقوبی کار به روی صحنه برده است؟! به راستی اگر امثال محمد یعقوبی که سرآمد تئاتر و هنر کشور هستند نتوانند با فراغ بال در این عرصه فعالیت کنند پس چه کسی باید روی صحنه تئاتر کار اجرا کند؟ در یکی از این حملات متوهمانه و صدالبته خنده دار سایت سینما پرس یعقوبی را با شخصیت افسانه ای ضحاک مقایسه کرده است که خون و مغز جوانان را می خورد! و نویسنده این مطلب بدون کوچک ترین نقد و تحلیلی و حتی آگاهی پیرامون نمایش فوق با فرافکنی های بی ربط معتقد است امثال او فراری ۹ دی هستند و در اقلیت به سر می برند!
ماجرا از این قرار است که محمد یعقوبی یکی از نوابغ نسل دوم تئاتر ایران به گواه بزرگان صحنه نمایش پس از مدت‌ها دوری از کشور به واسطه همان نگاه های تنگ نظرانه و تمامیت خواه اکنون به ایران آمده برای اجرای چند نمایش از جمله نمایش “تنها راه ممکن” که در قسمت فجرپلاس جشنواره تئاتر فجر به روی صحنه رفته است با اخذ تمام مجوز های قانونی از سوی وزارت ارشاد و مسئولین جشنواره، جالب آنکه شخص محمد یعقوبی کار حرفه ای خود را از همین جشنواره آغاز کرده و نمایش “تنها راه ممکن” را هم در اواسط دهه هشتاد با مجوز های لازم به روی صحنه برده بود، حالا سایت ها و رسانه های تندرو و افراطی با تاخت و تاز بر این اثر فریاد وامصیبتا سر داده‌اند که چرا چنین نمایشی از سوی ارشاد مجوز گرفته و چرا شخصی چون محمد یعقوبی کار به روی صحنه برده است؟! به راستی اگر امثال محمد یعقوبی که سرآمد تئاتر و هنر کشور هستند نتوانند با فراغ بال در این عرصه فعالیت کنند پس چه کسی باید روی صحنه تئاتر کار اجرا کند؟ در یکی از این حملات متوهمانه و صدالبته خنده دار سایت سینما پرس یعقوبی را با شخصیت افسانه ای ضحاک مقایسه کرده است که خون و مغز جوانان را می خورد! و نویسنده این مطلب بدون کوچک ترین نقد و تحلیلی و حتی آگاهی پیرامون نمایش فوق با فرافکنی های بی ربط معتقد است امثال او فراری ۹ دی هستند و در اقلیت به سر می برند! بنده حقیر سرپا تقصیر تخصص و حتی قصدی پیرامون نقد و نظر تحلیلی پیرامون نمایش “تنها راه ممکن” را ندارم که به گواه کارشناسان امر جزو یکی از قوی ترین و تاثیر گذارترین نمایشنامه های محمد یعقوبی است؛ اما اعتقاد دارم برای اطلاع بیشتر نسبت به در اقلیت بودن یا اکثریت بودن عقیده و تفکر چهره هایی چون محمد یعقوبی بهتر است نویسنده سایت سینما پرس و همفکرانش در خلوت خود بار دیگر پیام مردم در ۲۱ دی ماه همین امسال را در مراسم میلیونی تشییع پیکر آیت الله هاشمی رفسنجانی مرور کنند! و همچنین از خود بپرسد که آیا اجرای یک نمایش تحسین شده با هزار یک نظارت و بررسی و همچنین اخذ مجوز قانونی ضحاک گونه خوردن مغز و خون مردم و جوانان است یا عملکرد مدیر محترم سایت سینما پرس جناب روح الله شمقدری که از قضا اخوی جواد شمقدری معاون سینمایی دولت مهرورزی هم هستند و با هزار یک رانت و صرف هزینه های هنگفت فیلم یکجانبه گرایانه “پایان نامه” را پیرامون وقایع سال ۸۸ ساختند که با شکست در گیشه هم مغضوب مردم شد و هم ناکام در بین منتقدین! آن هم با قرعه کشی ماشین های لوکس برای جذب مخاطب در سینماها! با این همه یکی از اپیزودهایی که در نمایش “تنها راه ممکن” حسابی خواب تندرو ها را آشفته کرده است اپیزود “منطقه آزاد” است که تضادهای ساختاری جامعه را در یک جلسه روانشناسی با حضور دکتر بیماران و چند تمامیت خواه به چالش کشیده است که در این باب هم باید به دلواپسان گفت: چون آینه نقش تو بنمود راست، خود شکن آینه شکستن خطاست!
