محمد علی آهنگران
انتخابات هفتم اسفند بدون شک گفتمانی ترین انتخابات پس از انقلاب است. در ادوار پیشین عملکردها و رویکردهای چهره ها و فعالان سیاسی تعیین کننده نتایج انتخابات بود اما در این دوره فضای انتخاباتی بیش از پیش ناظر به گفتمان دو جریان غالب سیاسی در کشور یعنی گفتمان اصلاح طلبی و گفتمان اصولگرایی است.
این رخداد سیاسی که در نوع خود نشانه هایی از بلوغ فکری جامعه را در پی دارد میتواند سر فصلی برای شکل گیری و تاثیر گذاری احزاب گفتمان محور شناسنامه دار باشد و مردم با مرور برنامه و رویکرد احزاب به اشخاصی که منطبق با آن تفکرات و بر اساس سازو کار حزبی در لیست های مربوطه قرار گرفته اند رای دهند.
در انتخابات ریاست جمهوری رای به نامزد مورد نظر رای به برنامه و رویکرد خاصی است که در رقابت با سایر نامزدها عرضه می شود و در دو انتخابات پیش رو رای به لیست واحد یکی از جریانات جهت دهنده اصلی به نتیجه انتخابات است. این رای جدا از جنبه ایجابی که به نفع نامزدهای هر لیست برای ورود به مجلس دارد واجد جنبه ای سلبی نیز هست بدین معنا که من با رای به تمامی نامزدهای لیست مورد نظر خود از ورود کاندیداهایی که مایل به حضورشان در مجلس نیستم جلوگیری می کنم و بدین ترتیب پیام خود را با نه گفتن به افراط و تمامیت خواهی و آری گفتن به تدبیر و اصلاح و اعتدال اعلام خواهم نمود.
من با صبر و حوصله وقت خواهم گذاشت و در انتخابات مجلس خبرگان رهبری به تمام شانزده نفر و در مجلس شورای اسلامی به تمام سی نفر رای خواهم داد. نوشتن این دو لیست سرجمع ده دقیقه از ما زمان نمی برد و برای چندین سال مارا از مجلسی خفته و ملال آور و تندرو نجات خواهد داد
