یادداشت ویژه – ناهید حاجی رضازاده: هرچند واژه‌ای آشنا برای همه است اما هنوز بسیاری از مردم مرارت‌ها و دشواری‌های این شغل پرمخاطره را نمی‌دانند.
خبرنگاران و روزنامه‌نگاران از یک طرف در تلاش هستند تا با سلاح قلم بهترین آثار و واژه‌ها را خلق و بازگوکننده درد و مشکلات مردم باشند؛ از طرف دیگر روز و شب در سرما و گرما همراه همیشگی مدیران می شوند تا اخبار حوزه های مختلف را پوشش داده و اطلاع رسانی کنند و البته گاهی هم کار مدیران را نقد می کنند برای بهتر شدن اوضاع؛ اما وقتی‌که به مشکلات خود می‌رسند چیزی نمی‌نویسند چراکه زمانی برای خود نمی ماند که بنویسند شایدم هم انگیزه ای برای نوشتن ندارند وقتی گوش شنوایی برای دیدن و شنیدن مشکلاتشان وجود ندارد یا اگر هم هست، کم است.
رئیس جمهور امروز در سخنرانی افتتاح یکی از پروژه های کشوری، خطاب به خبرنگاران و اصحاب رسانه گفت: برای ایجاد فضای امید و نشاط تلاش کنند، اما سوال اینجاست که چه کسی این شرایط را برای خبرنگاران فراهم می کند؟ خبرنگاری که نه امنیت شغلی دارد و نه بیمه! تازه باید در مقابل واکنش های متفاوت مدیران در مقابل انتقاداتی که به آن ها می شود صبور باشد!
یادم می یاد اولین باری که خواستم در مورد روز خبرنگار و خبرنگاران بنویسم با مدیر روابط عمومی چند ارگان تماس گرفتم و از آنها خواستم تا یک روز بدون خبرنگار را توصیف کنند و جواب های جالبی گرفتم.
به طور مثال یکی از مدیران روابط عمومی، از روز خبرنگار به عنوان روز انسان های راستین، مخلص و مجاهد یاد کرد و گفت:« ۱۷ مرداد روز پاسداشت تلاش بی وقفه عزیرانی است که با صلاح قلمشان در سرزمین آگاهی قدم برداشتند و من نیز این روز را به همه فعالان در عرصه قلم و اطلاع رسانی و آگاهی بخشی تبریک عرض می کنم».
مدیر روابط عمومی ارگان دیگر در پاسخ به سوال من گفت: «روزی ساکت و خاموش است که هیچ اتفاقی نمی افتد».
«انسان هایی که در این عرصه فعالیت می کنند به جای اینکه کارمند باشند، هنرمند هستند»، پاسخ جالب دیگری بود که از طرح این سوال دریافت کردم.
فحوای کلام آنها حکایت از بی معنا بودن روزهای بدون خبرنگار داشت. در واقع خبرنگار فقط برای مردم می‌نویسد اما کسی برای او نمی‌نویسد. این موضوع به خصوص با شیوع بیماری کرونا از اواخر سال گذشته به شکل ملموس تری نمایان شد چرا که خبرنگاران و اصحاب رسانه تلاش بیشتری در آگاهی رسانی به مردم انجام دادند. درست در زمانی که از مردم درخواست می کردند که از خانه های خود بیرون نیایند خود در حال تهیه گزارش در شهر بودند و حتی تعدادی هم به دلیل مراجعه به مراکز درمانی برای تهیه گزارش به بیماری کرونا مبتلا و متاسفانه شهید شدند. اگر نبود شهادت عزیزانی مثل شهید محمود صارمی، شاید روزی برای «خبرنگار»، نام‌گذاری نمی‌شد و کسی یادی از خبرنگاران نمی کرد.
انتهای پیام/
